WEBA
WEBA
O certo é que “a Medusa” ten un xeito un tanto irregular de navegar polo espazo ineterestelar.
Acelarando dun modo constantemente incómodo. As cosmonautas non dan queixa. Cando notan a
lonxana proximidade dun burato negro, a bodega treme. A Medusa é unha nave de carga. Transporta
vacas rubias galegas de galaxia en galaxia.
Xián gústalle bromear falando da noite na que atravesaron un deses buratos. Sí, de feito é posible
pasalos. Coma fideos chegaron a outro universo. Pero, vaites... no había planetas con herba verde.
Mellor non visitar outros lugares.
Polo ollo esquerdo das gafas robótico virtuáis Xián olla imaxes da Terra en tempo real. Polo dereito
contempla a “weba” do avó.
O planeta azul cambia constantemente. O Occidente europeo deixou de ser zona temperá e húmida.
Holanda, Alemania ou o Norte de España xa non son áreas onde medran pastos verdes. Logo do
desexeo chegou a seca. A Selva Negra, os Alpes suizos e Os Vosgos franceses convertéronse
noutros ecosistemas. Apareceu o deserto de Baviera, no sur xermano. O oasis de Lausanne, único
lugar con auga dos Alpes. O deserto de Toulousse e o deserto galaico de Ourense. Estan marcados
para historia os cauces por onde pasaban os ríos Rihn, Volga, Danubio, Mosa ou Sena. Ninguen
acredita que o transporte fluvial tivese sido estratéxico na coexión de Europa. Os ríos petrificados,
bosques desaparecidos e glaciares , eran monumentos de pedra marcados con códigos QR.
Nin alemáns nin holandeses estaban preparados para deixar a auga e coverterse en tuaregs. Ninguén
debera cruzar o deserto de Baviera sen unha pinta de cervexa. Todas as zonas temperás sufriron
radicáis metamorfoses. En canto os trópicos deixaron de ser interesantes non
houbo máis noticias.
No taboeiro de mando da Medusa descansa a weba., vixiante. É unha solución informática dada á
morte. O escáner de recoñecemento mental copia a memoria das persoas. Miméticamente garda
todas as súas vivencias, lembranzas, gustos e coñecementos. Tamén garda defectos e manías. Deste
xeito o humano pasa a ser inmortal na weba. Que tamén pode ser descargado nunha pequena
memoria portátil.
As webas de primeira xeración eran cubos tridimensionáis ca cara do finado de fondo de pantalla.
Eran moi incómodos .
Soían rachar con falicidade. E a rotura dun webo era coma a morte verdadeira do familiar. O
formato foi diminuindo ata unha pequena pantalla.
A weba do avó Isaías viaxa entre planetas cun motivo de peso.
Sendo a Terra estéril compre ir na percura de planetas con pastos valiososos. Está demostrado de
o vacún non acepta a comida sintética. Toca buscar herba en planetas extrasolares. Toda unha
aventura.
“As lanzadeiras da Luz” percorren as galaxias en busca de materias primas. As verdes buscan
pastos para o gando. As azúis buscan mares onde faenar. As vermellas zonas tropicáis e temperás
onde topar froita. Hai incluso as que buscan arrozáis e cacao.
Tentouse colonizar outros planetas. Pero cada nova colonia duraba ben pouco debido a
desavenencias internas. Ninguén desexaba sair da Terra por moi enferma que estivese. Pero o
planeta xa non tiña moito que ofrecer. Salvo pasado e ríos de pedra
A weba de Isáias é fundamental. Él fora gandeiro profesional nos tempos en que España tiña
zonas verdes. Agora asesora á expedición. Visualiza que planeta pode ter mellores posibilidades.
Pode levar un tempo. Unha longa viaxe estelar. Haiche moitos planetas, sí. Moitísimos. Demasiado
perto da estrela para albergar vida. Outros , lonxe de máis para ter a temperatura adecuado. Teñen
topado moitos planetas con vida. Hai planetas con todo tipo de vida, animal e vexetal. Isaías ten
visto grandes mamíferos, aves, peixes e árbores pero nada parecido á herba. Tamén toparon
planetas con vida onde non hai animales nin peixes. Só vexetáis. Porque alí a herba non ten
predador e medra varios metros. Resulta velenosa e carnívora. Pero finalmente “A Medusa” botou
o freo para entrar nunha atmósfera. A weba do avó movía a cabeza e dicía que aquilo tiña xeito. Era
o máis parecido á terra no seu esplendor.
O aterraxe extrasolar foi máis movida que de costume. As vacas rubias baixaron ó prado. Verde
coma a herba de outono. Xián e a weba de Isaías, tuvaronse ó sol descoñecido coma na casa.
Misión cumprida. Habería pastos para toda unha tempada. Tería nome xa aquel planeta?
Pseudónimo: Lekeitio
O certo é que “a Medusa” ten un xeito un tanto irregular de navegar polo espazo ineterestelar.
Acelarando dun modo constantemente incómodo. As cosmonautas non dan queixa. Cando notan a
lonxana proximidade dun burato negro, a bodega treme. A Medusa é unha nave de carga. Transporta
vacas rubias galegas de galaxia en galaxia.
Xián gústalle bromear falando da noite na que atravesaron un deses buratos. Sí, de feito é posible
pasalos. Coma fideos chegaron a outro universo. Pero, vaites... no había planetas con herba verde.
Mellor non visitar outros lugares.
Polo ollo esquerdo das gafas robótico virtuáis Xián olla imaxes da Terra en tempo real. Polo dereito
contempla a “weba” do avó.
O planeta azul cambia constantemente. O Occidente europeo deixou de ser zona temperá e húmida.
Holanda, Alemania ou o Norte de España xa non son áreas onde medran pastos verdes. Logo do
desexeo chegou a seca. A Selva Negra, os Alpes suizos e Os Vosgos franceses convertéronse
noutros ecosistemas. Apareceu o deserto de Baviera, no sur xermano. O oasis de Lausanne, único
lugar con auga dos Alpes. O deserto de Toulousse e o deserto galaico de Ourense. Estan marcados
para historia os cauces por onde pasaban os ríos Rihn, Volga, Danubio, Mosa ou Sena. Ninguen
acredita que o transporte fluvial tivese sido estratéxico na coexión de Europa. Os ríos petrificados,
bosques desaparecidos e glaciares , eran monumentos de pedra marcados con códigos QR.
Nin alemáns nin holandeses estaban preparados para deixar a auga e coverterse en tuaregs. Ninguén
debera cruzar o deserto de Baviera sen unha pinta de cervexa. Todas as zonas temperás sufriron
radicáis metamorfoses. En canto os trópicos deixaron de ser interesantes non
houbo máis noticias.
No taboeiro de mando da Medusa descansa a weba., vixiante. É unha solución informática dada á
morte. O escáner de recoñecemento mental copia a memoria das persoas. Miméticamente garda
todas as súas vivencias, lembranzas, gustos e coñecementos. Tamén garda defectos e manías. Deste
xeito o humano pasa a ser inmortal na weba. Que tamén pode ser descargado nunha pequena
memoria portátil.
As webas de primeira xeración eran cubos tridimensionáis ca cara do finado de fondo de pantalla.
Eran moi incómodos .
Soían rachar con falicidade. E a rotura dun webo era coma a morte verdadeira do familiar. O
formato foi diminuindo ata unha pequena pantalla.
A weba do avó Isaías viaxa entre planetas cun motivo de peso.
Sendo a Terra estéril compre ir na percura de planetas con pastos valiososos. Está demostrado de
o vacún non acepta a comida sintética. Toca buscar herba en planetas extrasolares. Toda unha
aventura.
“As lanzadeiras da Luz” percorren as galaxias en busca de materias primas. As verdes buscan
pastos para o gando. As azúis buscan mares onde faenar. As vermellas zonas tropicáis e temperás
onde topar froita. Hai incluso as que buscan arrozáis e cacao.
Tentouse colonizar outros planetas. Pero cada nova colonia duraba ben pouco debido a
desavenencias internas. Ninguén desexaba sair da Terra por moi enferma que estivese. Pero o
planeta xa non tiña moito que ofrecer. Salvo pasado e ríos de pedra
A weba de Isáias é fundamental. Él fora gandeiro profesional nos tempos en que España tiña
zonas verdes. Agora asesora á expedición. Visualiza que planeta pode ter mellores posibilidades.
Pode levar un tempo. Unha longa viaxe estelar. Haiche moitos planetas, sí. Moitísimos. Demasiado
perto da estrela para albergar vida. Outros , lonxe de máis para ter a temperatura adecuado. Teñen
topado moitos planetas con vida. Hai planetas con todo tipo de vida, animal e vexetal. Isaías ten
visto grandes mamíferos, aves, peixes e árbores pero nada parecido á herba. Tamén toparon
planetas con vida onde non hai animales nin peixes. Só vexetáis. Porque alí a herba non ten
predador e medra varios metros. Resulta velenosa e carnívora. Pero finalmente “A Medusa” botou
o freo para entrar nunha atmósfera. A weba do avó movía a cabeza e dicía que aquilo tiña xeito. Era
o máis parecido á terra no seu esplendor.
O aterraxe extrasolar foi máis movida que de costume. As vacas rubias baixaron ó prado. Verde
coma a herba de outono. Xián e a weba de Isaías, tuvaronse ó sol descoñecido coma na casa.
Misión cumprida. Habería pastos para toda unha tempada. Tería nome xa aquel planeta?
Pseudónimo: Lekeitio
- Hits: 117
