Malsonanteen aurka
-Esnatu 783821 zenbakia!
Izututa esnatu nintzen. Berriz ere lotan geratu nintzen. Egia esan, egiten nuenarekin ez zegoen alde handirik.
Nire distrituan, Ingudea, inoiz ez zen ezer gertatzen; dena isila eta baketsua zen. Mundu guztiak beti hitz egiten zuen “Malsonanteak” izeneko diktadoreei buruz, eta haiek etortzen ote ziren begiratu behar genuen. Egia esan, lelokeria handi bat zela uste nuen, inork ez baitzituen ikusi. Hasperen, berriz ere, Mailua barrutiko enbaxadorea guardia batzuekin ikusi nuenean norbait ote zetorren begiratzen saiatu nintzen.
-Egun on, zure maiestatea. Zoritxarrez, gure erregea kanpoan dago, Estribu distrituarekin arazo bat konpontzen.
Erreberentzia bat egin nuen beraren aurrean, enbaxadoreak begiratu ninduen eta astiro egin zuen aurrera. Dena normala zen.
Lana egin ondoren eta nire etxera iritsi nintzenean, nire familia telebista ikusten ari zen. Haiekin eseri nintzen, eta orduan elektrizitatea joan zen. Baina ez bakarrik telebistatik, etxe osotik baizik. Leihotik begiratu eta etxe guztiei berdin gertatzen zitzaiela ikusi nuen. Bat-batean, telebista piztu egin zen, eta mezu bat agertu zen: “Malsonanteak hemen daude, babestu edo borrokatzera joan”.
Denak izututa zeuden, beraz, lasaitzen ibili ondoren, korrika joan nintzen nire lanpostura eta nire kokapenari buruz galdetu nuen. Barruak izoztu zitzaizkidan, lehen borroka-lerroan egongo nintzela jakin nuenean. Erantzun baten zain egon gabe eta borrokatzeko zerbait eman gabe, soldadu guztiak kanpora atera ginen, eta segundo batzuetan benetako gerra piztu zen. Gure aurkakoak gorputz zeharrargiak ziren, eta kolpeak saihesten zituzten, gorputza desitxuratuz, eta berriro beren jatorrizko itxura berreskuratuz. Benetan arraroak eta beldurgarriak ziren. Gainera, soinu oso altu eta desatseginak ematen zituzten denbora osoan. Horietako bat niregana etorri zen, eta atzera egin besterik ez nuen egin. Momentu horretan ez nekien zer egin ahal nuen. Hil egingo nintzela pentsatu nuen. Orduan, soka moduko batekin egin nuen topo, eta lurrera erori nintzen burrunban. Izaki arraro eta zaratatsu haietako batek garrasi bat bota zuen eta berehala joan zen nigana.
Paralizatuta geratu nintzen eta ezin nuen ezer egin etsai gaizto haiei begiratzeaz gain. Orduan, nire etsaiak burua zerurantz altxatu eta inguruan nahastuta begiratu zuen, eta itsuak zirela ohartu nintzen.
- Entzun denok, mesedez! - Tokitik mugitu gabe oihu egin nuen.
Nire lankide guztiek jakin-minez begiratu ninduten.
- Gure etsaiak itsuak dira, geldirik geratzen bagara, ezingo gaituzte nabaritu eta ez dute jakingo non gauden.
Guztiek lurretik jaurtitako armak hartu eta oso geldi geratu ziren. Izakiak nahastuta ibiltzen hasi ziren, non geunden galdezka. Orduan, bat gerturatzen zen bakoitzean, eskura genuena hartu eta berehala botatzen genuen, eta gero berriro geldi geratzen ginen. Une batean, denak borrokatik kanpo genituen, eta kartzelara eraman zituzten. Pauso batzuk entzun nituen nire atzetik, eta bira eman eta nagusia ikusi nuen.
- 783821 zenbakia, igoera bat merezi duzula uste dut. Operazioen buru berria izendatzen zaitut.
- Eskerrik asko, jauna. - Erantzun nuen harrituta eta pozik.
Egun hartatik aurrera, “Gaiztoek” ez zuten beste inor beldurtu. Zientzialari-talde aberats batek “soinu-uhin indartsuak” deitu zituzten izakiak geldiarazteko modu bat aurkitu zuten, eta haien boterea dezibeletan neurtu zituzten soinuen altueraren arabera katalogatzen hasi zen. Argizariz egindako egiturak sortzen hasi ziren, soinu zaratatsu eta kaskarrekiko erresistenteak izan zitezen, haien kontra borrokatzen ziren ausartentzat soinua gutxitzeko. Gure distritua beste biekin hasi zen merkaturatzen, eta aberastasun asko irabazi genuen, egun hari esker.
Izututa esnatu nintzen. Berriz ere lotan geratu nintzen. Egia esan, egiten nuenarekin ez zegoen alde handirik.
Nire distrituan, Ingudea, inoiz ez zen ezer gertatzen; dena isila eta baketsua zen. Mundu guztiak beti hitz egiten zuen “Malsonanteak” izeneko diktadoreei buruz, eta haiek etortzen ote ziren begiratu behar genuen. Egia esan, lelokeria handi bat zela uste nuen, inork ez baitzituen ikusi. Hasperen, berriz ere, Mailua barrutiko enbaxadorea guardia batzuekin ikusi nuenean norbait ote zetorren begiratzen saiatu nintzen.
-Egun on, zure maiestatea. Zoritxarrez, gure erregea kanpoan dago, Estribu distrituarekin arazo bat konpontzen.
Erreberentzia bat egin nuen beraren aurrean, enbaxadoreak begiratu ninduen eta astiro egin zuen aurrera. Dena normala zen.
Lana egin ondoren eta nire etxera iritsi nintzenean, nire familia telebista ikusten ari zen. Haiekin eseri nintzen, eta orduan elektrizitatea joan zen. Baina ez bakarrik telebistatik, etxe osotik baizik. Leihotik begiratu eta etxe guztiei berdin gertatzen zitzaiela ikusi nuen. Bat-batean, telebista piztu egin zen, eta mezu bat agertu zen: “Malsonanteak hemen daude, babestu edo borrokatzera joan”.
Denak izututa zeuden, beraz, lasaitzen ibili ondoren, korrika joan nintzen nire lanpostura eta nire kokapenari buruz galdetu nuen. Barruak izoztu zitzaizkidan, lehen borroka-lerroan egongo nintzela jakin nuenean. Erantzun baten zain egon gabe eta borrokatzeko zerbait eman gabe, soldadu guztiak kanpora atera ginen, eta segundo batzuetan benetako gerra piztu zen. Gure aurkakoak gorputz zeharrargiak ziren, eta kolpeak saihesten zituzten, gorputza desitxuratuz, eta berriro beren jatorrizko itxura berreskuratuz. Benetan arraroak eta beldurgarriak ziren. Gainera, soinu oso altu eta desatseginak ematen zituzten denbora osoan. Horietako bat niregana etorri zen, eta atzera egin besterik ez nuen egin. Momentu horretan ez nekien zer egin ahal nuen. Hil egingo nintzela pentsatu nuen. Orduan, soka moduko batekin egin nuen topo, eta lurrera erori nintzen burrunban. Izaki arraro eta zaratatsu haietako batek garrasi bat bota zuen eta berehala joan zen nigana.
Paralizatuta geratu nintzen eta ezin nuen ezer egin etsai gaizto haiei begiratzeaz gain. Orduan, nire etsaiak burua zerurantz altxatu eta inguruan nahastuta begiratu zuen, eta itsuak zirela ohartu nintzen.
- Entzun denok, mesedez! - Tokitik mugitu gabe oihu egin nuen.
Nire lankide guztiek jakin-minez begiratu ninduten.
- Gure etsaiak itsuak dira, geldirik geratzen bagara, ezingo gaituzte nabaritu eta ez dute jakingo non gauden.
Guztiek lurretik jaurtitako armak hartu eta oso geldi geratu ziren. Izakiak nahastuta ibiltzen hasi ziren, non geunden galdezka. Orduan, bat gerturatzen zen bakoitzean, eskura genuena hartu eta berehala botatzen genuen, eta gero berriro geldi geratzen ginen. Une batean, denak borrokatik kanpo genituen, eta kartzelara eraman zituzten. Pauso batzuk entzun nituen nire atzetik, eta bira eman eta nagusia ikusi nuen.
- 783821 zenbakia, igoera bat merezi duzula uste dut. Operazioen buru berria izendatzen zaitut.
- Eskerrik asko, jauna. - Erantzun nuen harrituta eta pozik.
Egun hartatik aurrera, “Gaiztoek” ez zuten beste inor beldurtu. Zientzialari-talde aberats batek “soinu-uhin indartsuak” deitu zituzten izakiak geldiarazteko modu bat aurkitu zuten, eta haien boterea dezibeletan neurtu zituzten soinuen altueraren arabera katalogatzen hasi zen. Argizariz egindako egiturak sortzen hasi ziren, soinu zaratatsu eta kaskarrekiko erresistenteak izan zitezen, haien kontra borrokatzen ziren ausartentzat soinua gutxitzeko. Gure distritua beste biekin hasi zen merkaturatzen, eta aberastasun asko irabazi genuen, egun hari esker.
- Visites: 44