Pedra, area, balea
—E ti, de quen ves sendo?
—Pois son unha gota de choiva, teño unha longa árbore xenealóxica, evaporei dun río que tivo un affaire cun raio de sol, deron a luz unha nube que, a pesar de que nos coidou aos meus irmáns e a min con agarimos e sen sacar moito a zapatilla, un día decidiu que éramos demasiados e mandounos a percorrer mundo. Sempre estaba co de “calquera día collo a porta e marcho” pero xa todos sabíamos que os que tiñamos que saír éramos nos, lei de vida, ou ciclo da auga que dicían os veciños.
—E logo? Cantos irmáns erades entón?
—Ui, eu son unha gota de choiva galega, somos familias moi numerosas, coido que eramos máis de 70: estaba Chuviscada, Poallada, Orballo, Froallo, Bátega, Dioivo...
—Veña, vale, vai parando que tampouco temos todo o día.
—Oes, ti preguntaches!
—O que non entendo é que fas aquí, é dicir, tendo tanta familia na terra: ríos, charcos, mares, lagoas... Rematas cos teus irmáns nesta pedra?
—A ver, é que quero gozar da miña liberdade, ademais teño un firme propósito que comeza contigo.
—Comigo? Ollo co que pretendes facer eh? Que peso 20 toneladas, non son un rival sinxelo precisamente.
—Tranquila eh? Ti es unha pedra ou un toxo? Eu so veño aquí a erosionar.
—E dilo así e quedas tan pancha! Isto estase pondo moi pero que moi feo, unha bostiña coma ti, que pesarás canto? 6 mg con sorte, pretende encararse comigo, unha pedra, e en tema de forza, o que hai que oír!
—A ver, estaste a pechar en banda, tampouco é para porse así, primeiro non veño soa, o meu é unha pequena parte de todo o traballo, e segundo, non queres coñecer mundo?
—E iso que ten que ver, estás mesturando allos con cebolas!
—E ti estás na horta e non ves as verzas! Sabes de que vai a erosión? Eu só pretendo pasar por riba, arrastro unhas particuliñas de nada e xa imos coñecer mundo.
—Acouga, báixalle unha que isto non é Tinder eh! Primeiro chámasme toxo e agora estasme a meter fichas? Vesme aquí con contos da erosión, partículas, isto non será unha estafa? mira que eu non che teño cartos.
—Que dis oh?, ti déixasme pasar, collo uns grans diminutos e levoos comigo montaña abaixo, serás sedimento nun río, no mar, pero non só iso, de paso vouche deixar unha tatuaxe, unha pequena formiña, nunca te quixeches parecer a algunha outra pedra? Ás da praia das Catedrais, á roca de Sa Forada ou mesmo ao Peñón de Xibraltar?
—Home agora que o dis... parecerme a elas non, a min gustaríame ser coma unha balea.
—Pois iso podemos facelo, de animais temos todo o catálogo: pedras sapoconcho, pedras golfiño, até pedras vacaloura!
—Quita quita, eu quero ser unha fermosa balea e se podedes facelo pasas, iso si, a vaquiña polo que vale, quero chegar ao mar e iso non o vou negociar.
—Así o faremos, pero tes que deixarnos pasar a todos.
—Que si anda, tirade e non me cozas máis a cachola.
A verdade é que cando chegaba ao mar, unida ás miñas outras gotiñas irmás e aínda coas partículas desa pedra-toxo como prometera, deume por cavilar. Quede claro que eu non mentín en nada, son gota de choiva ben clara, non como esas que quedan non charcos e enlodan todo, pero si é verdade que, gotiña tras gotiña, por moi insignificantes que sexamos vamos facendo o noso, e o que hoxe son uns olliños de balea e unha abraiante boca aberta, mañá chegan o vento e máis choiva e derrúbano todo, pero non é así a vida?, efémera e por iso belida? Non é mellor evolucionar que quedarse sempre sendo unha pedra como todas as demais a velas vir? A verdade, puiden contarlle o conto completo, pero e que ou falo ou erosiono, non me da a vida para todo.
Igualmente non podía evitar sentir certo ruxerruxe na cachola. Así que fixen o mellor que podía facer para arranxalo, deixei os sedimentos nunha bonita praia galega, non recordo se foi Nemiña, Valdoviño ou Corrubedo. Co verán, vin como baixaban os nenos con esas cantidades inxentes de cubos, pas e aparellos, que semella que en vez de a xogar veñen a traballar no campo, pero tamén con esas grandes doses de imaxinación que logo se perden co tempo.
Mentres volvía a evaporar vin ao lonxe como entre castelos, estrelas e fochancas para partir un pé, unha pequena nena de rizos louros estaba a darlle forma ao seu montiño de area, parecía un peixe coa boca aberta, o que pasa é que desde tan arriba xa non miraba ben, sería unha balea?
—Pois son unha gota de choiva, teño unha longa árbore xenealóxica, evaporei dun río que tivo un affaire cun raio de sol, deron a luz unha nube que, a pesar de que nos coidou aos meus irmáns e a min con agarimos e sen sacar moito a zapatilla, un día decidiu que éramos demasiados e mandounos a percorrer mundo. Sempre estaba co de “calquera día collo a porta e marcho” pero xa todos sabíamos que os que tiñamos que saír éramos nos, lei de vida, ou ciclo da auga que dicían os veciños.
—E logo? Cantos irmáns erades entón?
—Ui, eu son unha gota de choiva galega, somos familias moi numerosas, coido que eramos máis de 70: estaba Chuviscada, Poallada, Orballo, Froallo, Bátega, Dioivo...
—Veña, vale, vai parando que tampouco temos todo o día.
—Oes, ti preguntaches!
—O que non entendo é que fas aquí, é dicir, tendo tanta familia na terra: ríos, charcos, mares, lagoas... Rematas cos teus irmáns nesta pedra?
—A ver, é que quero gozar da miña liberdade, ademais teño un firme propósito que comeza contigo.
—Comigo? Ollo co que pretendes facer eh? Que peso 20 toneladas, non son un rival sinxelo precisamente.
—Tranquila eh? Ti es unha pedra ou un toxo? Eu so veño aquí a erosionar.
—E dilo así e quedas tan pancha! Isto estase pondo moi pero que moi feo, unha bostiña coma ti, que pesarás canto? 6 mg con sorte, pretende encararse comigo, unha pedra, e en tema de forza, o que hai que oír!
—A ver, estaste a pechar en banda, tampouco é para porse así, primeiro non veño soa, o meu é unha pequena parte de todo o traballo, e segundo, non queres coñecer mundo?
—E iso que ten que ver, estás mesturando allos con cebolas!
—E ti estás na horta e non ves as verzas! Sabes de que vai a erosión? Eu só pretendo pasar por riba, arrastro unhas particuliñas de nada e xa imos coñecer mundo.
—Acouga, báixalle unha que isto non é Tinder eh! Primeiro chámasme toxo e agora estasme a meter fichas? Vesme aquí con contos da erosión, partículas, isto non será unha estafa? mira que eu non che teño cartos.
—Que dis oh?, ti déixasme pasar, collo uns grans diminutos e levoos comigo montaña abaixo, serás sedimento nun río, no mar, pero non só iso, de paso vouche deixar unha tatuaxe, unha pequena formiña, nunca te quixeches parecer a algunha outra pedra? Ás da praia das Catedrais, á roca de Sa Forada ou mesmo ao Peñón de Xibraltar?
—Home agora que o dis... parecerme a elas non, a min gustaríame ser coma unha balea.
—Pois iso podemos facelo, de animais temos todo o catálogo: pedras sapoconcho, pedras golfiño, até pedras vacaloura!
—Quita quita, eu quero ser unha fermosa balea e se podedes facelo pasas, iso si, a vaquiña polo que vale, quero chegar ao mar e iso non o vou negociar.
—Así o faremos, pero tes que deixarnos pasar a todos.
—Que si anda, tirade e non me cozas máis a cachola.
A verdade é que cando chegaba ao mar, unida ás miñas outras gotiñas irmás e aínda coas partículas desa pedra-toxo como prometera, deume por cavilar. Quede claro que eu non mentín en nada, son gota de choiva ben clara, non como esas que quedan non charcos e enlodan todo, pero si é verdade que, gotiña tras gotiña, por moi insignificantes que sexamos vamos facendo o noso, e o que hoxe son uns olliños de balea e unha abraiante boca aberta, mañá chegan o vento e máis choiva e derrúbano todo, pero non é así a vida?, efémera e por iso belida? Non é mellor evolucionar que quedarse sempre sendo unha pedra como todas as demais a velas vir? A verdade, puiden contarlle o conto completo, pero e que ou falo ou erosiono, non me da a vida para todo.
Igualmente non podía evitar sentir certo ruxerruxe na cachola. Así que fixen o mellor que podía facer para arranxalo, deixei os sedimentos nunha bonita praia galega, non recordo se foi Nemiña, Valdoviño ou Corrubedo. Co verán, vin como baixaban os nenos con esas cantidades inxentes de cubos, pas e aparellos, que semella que en vez de a xogar veñen a traballar no campo, pero tamén con esas grandes doses de imaxinación que logo se perden co tempo.
Mentres volvía a evaporar vin ao lonxe como entre castelos, estrelas e fochancas para partir un pé, unha pequena nena de rizos louros estaba a darlle forma ao seu montiño de area, parecía un peixe coa boca aberta, o que pasa é que desde tan arriba xa non miraba ben, sería unha balea?
- Visto: 60
