Vencer
Non podía ser verdade. Ela quería estar alí dende que era unha rapaza, mais non sabía que ía ter os nervios que tiña. Tremíanlle as pernas e todo estaba a punto de comezar, por fin ía revelar a realidade que lle había sido oculta ao pobo. Dende que comezara a traballar no CERN xa sabía que tiña un futuro prometedor. Ao principio dixéronlle que a onde ía se era unha muller, que ese sitio estaba cheo de homes, que as ciencias non son para rapazas e menos inda para unha galega. Isto último era porque Sara quería levar o galego ate a ciencia, por que non se dan as ciencias en galego? Realmente é moi inxusto para o pobo, pero, volvendo a Sara, estaba a escasos minutos de triunfar sen sabelo.
Comezaba o acto, tres millóns de persoas de distintos lugares do mundo foron ao Gaiás só para escoitala a ela, a Sara Méndez.
-Paréceme impresionante haber difundido a ciencia, pero inda mais sabendo que mais da metade das persoas de aquí prodecedes de entre países nórdicos ata os que engloba a nosa querida lusofonía. Ben sabedes que no CERN, descubrín que os protóns estaban divididos en duas partes: a codia externa magnética e o núcleo con carga positiva. A codia encárgase de apegar tódolos protóns ao núcleo, mentres que por dentro hai unhas pequenas boliñas que se unifican nunha soa que forman un núcleo que contén a enerxía. Pero hoxe non veño falar diso, veño falar do medo, de vencer a esa sombra. Antes de chegar a Suíza o medo consumiu o meu corpo, pode que polas críticas de: as ciencias non son de mulleres. Pero o caso foi que o espantei. Derroteino. Como? Pois centreime en que tiña coñecementos e gustábame investigar metida nese marabilloso lugar, onde atopei amigos e amigas que están a desenvolver proxectos que o van cambiar moito o mundo coma Raúl Conde e Nerea Ramos, veciños de Ourense e Lugo. E para ir rematando, quero agradecervos o feito de vir aquí, a esta feira da ciencia que organicei coa axuda de outras grandes amigas da CERN, a parte de Raúl e Nerea, tamén axudaron Carme Vidal e Xoan Mira. Moitas grazas e longa vida á ciencia feminina!
E ao baixar recibindo eses aplausos decatouse de que venceu aquel medo de novo, ese que nunca se fora e que nunca se vai ir, só diminúe.
Comezaba o acto, tres millóns de persoas de distintos lugares do mundo foron ao Gaiás só para escoitala a ela, a Sara Méndez.
-Paréceme impresionante haber difundido a ciencia, pero inda mais sabendo que mais da metade das persoas de aquí prodecedes de entre países nórdicos ata os que engloba a nosa querida lusofonía. Ben sabedes que no CERN, descubrín que os protóns estaban divididos en duas partes: a codia externa magnética e o núcleo con carga positiva. A codia encárgase de apegar tódolos protóns ao núcleo, mentres que por dentro hai unhas pequenas boliñas que se unifican nunha soa que forman un núcleo que contén a enerxía. Pero hoxe non veño falar diso, veño falar do medo, de vencer a esa sombra. Antes de chegar a Suíza o medo consumiu o meu corpo, pode que polas críticas de: as ciencias non son de mulleres. Pero o caso foi que o espantei. Derroteino. Como? Pois centreime en que tiña coñecementos e gustábame investigar metida nese marabilloso lugar, onde atopei amigos e amigas que están a desenvolver proxectos que o van cambiar moito o mundo coma Raúl Conde e Nerea Ramos, veciños de Ourense e Lugo. E para ir rematando, quero agradecervos o feito de vir aquí, a esta feira da ciencia que organicei coa axuda de outras grandes amigas da CERN, a parte de Raúl e Nerea, tamén axudaron Carme Vidal e Xoan Mira. Moitas grazas e longa vida á ciencia feminina!
E ao baixar recibindo eses aplausos decatouse de que venceu aquel medo de novo, ese que nunca se fora e que nunca se vai ir, só diminúe.
- Hits: 33