t'
Celebrou o seu aniversario cunha videochamada coa súa mellor amiga. Celebrara o anterior hai… non tanto, dous meses. Esquecía que a súa importancia lle concedía un tempo propio, vaia, iso e unha fórmula duns señores científicos que non sabían peitearse nin mirarse nun espello.
As videochamadas coa Terra eran o único que a mantinhan corda. Ninguén a avisara antes de subirse na nave do paulatino esvaecemento da súa saúde mental, case ao mesmo ritmo que perdía a conexión inalámbrica coa súa orixe. Achegábase o apagón e non estaba preparada, nin para volver ver á súa amiga despois de anos, aínda que para ela fosen meses, nin para ficar soa, a decenas de anos luz de todo o coñecido. Pensándoo mellor, iso non era tan malo.
Cando aceptou o traballo da súa vida, fíxoo pola fama. Ser a modelo máis lonxeva no mercado resultaría tentador para calquera, especialmente para unha nena que non coñecera máis facetas alabadas polo seu entorno que a súa beleza. Por iso aceptou a oferta: ser a primeira en probar a teoría da relatividade, a modelo eternamente nova, en vez de ir á universidade. Tiña claro que non aportaría nada máis que unha imaxe á que mirar, un referente para as seguintes nenas e mulleres, un ídolo para as futuras modelos, o mellor investimento para a compañía de publicidade coa que firmara. Quedaría na memoria de moitos, máis que todos os científicos polos que era posíbel viaxar tan próxima á velocidade da luz, polos que podía sobrevivir a millóns de kilómetros da Terra, sen ter que facer máis que sorrir á cámara. Pagara a pena cambiar un piso compartido por unha nave e unha páxina na historia.
Xustamente hoxe chegaba a última nave en moito tempo. Xa pasara tanto viaxando que automatizara descargar os suministros e enviar os produtos promocionados. Abríu a porta totalmente ensimesmada pola sensación de quen pecha unha etapa, aceptando o último antes de ficar completamente soa, a escuras, mais conxelouse ao ver unha rapaza observándoa. Alí. No espazo. En medio da nada. Unha rapaza. Xusto antes do apagón. Unha nova rapaza. Unha preciosa nova rapaza. Case unha nena. Dentro dela sabía o que significaba: Unha rapaza, un remplazo.
Dirixiuse á pantalla con determinación, non ía aceptar ser relegada sen unha explicación, firmara para moito máis ca isto. Mentres esperaba que os directores se dignasen a collerlle o teléfono, diesccionou á nova criatura: ollos escuros, pel morena e lisa, corpo extremadamente delgado, pelo suave e brillante… non facía falla deseñar un novo modelo con novas cordenadas temporais para velo, eran antagónicas. Foi exactamente iso o que recalcaron os investidores, ademais dos seus pómulos máis altos, o seu abdome e brazos máis delgados e uns beizos máis vermellos. De nada serviron as súplicas: “Poderei cambiarme o pelo, poñerme lentes de contacto… Por favor, este é o traballo da miña vida. Farei máis exercicio, comerei menos, operareime se fai falla...”. Non era xusto. Non podía competir coa idade da rapaza, por moito tempo que levase escapando do tempo, algo sempre a alcanzaba. Non era xusto. E por iso ela tampouco ía selo.
Nun arrebato de ira e frustración, golpeu á nena cun bote do novo xampú da compañía. Estando a intrusa xa inconsciente, atouna á cadeira da nave que a enviaría de volta. Tardou máis do esperado, as poucas calorías que consumira esta semana negábanse a actuar, polo menos locía delgada, pagaba a pena.
Para a súa desgraza, a vinganza non rematou aí, estaba baleira. Necesitaba ser querida pola xente, volver ser a moda, o que todos querían, podía cambiar todo o que quixesen sempre que chegase á fama. Coma as grandes divas da historia, faríase a si mesma.
Buscou unha coitela e comezou a operación estética. “Pómulos máis altos”. Penetrou tanto a meixela co bisturí que rematou curtándose a lingua. “Abdome máis plano”. A liña recta trazada perforou órganos internos. “Brazos máis delgados”. Coa pouca forza que lle quedaba, rachou o seu brazo á metade, rompendo os músculos. Non berrou, non chorou. A dor física non se equiparaba á do rechazo das masas. Nin ao que se tiña ela ao mirarse no espello. Ademais, nunca lle gustara a súa cara sufrindo.
Os seus derradeiros momentos de vida foron aproveitados para pintar de vermello os beizos co seu sangue. Os seus derradeiros pensamentos, en cambio, foron que debía estar delgadísima, guapísima… e que a súa imaxe non debía ter competencia posíbel.
Mentres tanto, na sala de vixiancia do laboratorio, informaron da morte do especímen BRB27. A nova foi recibida con entusiasmo, poderían adiantar o “apagón”. Un dos científicos presionou o acelerador remoto, convertirían á súa modelo en enerxía, non dexarían probas da súa existencia. Polo menos, confirmaría o postulado por Einstein, chegaría á velocidade da luz e chegaría, secretamente, ser o máis semellante a unha estrela.
As videochamadas coa Terra eran o único que a mantinhan corda. Ninguén a avisara antes de subirse na nave do paulatino esvaecemento da súa saúde mental, case ao mesmo ritmo que perdía a conexión inalámbrica coa súa orixe. Achegábase o apagón e non estaba preparada, nin para volver ver á súa amiga despois de anos, aínda que para ela fosen meses, nin para ficar soa, a decenas de anos luz de todo o coñecido. Pensándoo mellor, iso non era tan malo.
Cando aceptou o traballo da súa vida, fíxoo pola fama. Ser a modelo máis lonxeva no mercado resultaría tentador para calquera, especialmente para unha nena que non coñecera máis facetas alabadas polo seu entorno que a súa beleza. Por iso aceptou a oferta: ser a primeira en probar a teoría da relatividade, a modelo eternamente nova, en vez de ir á universidade. Tiña claro que non aportaría nada máis que unha imaxe á que mirar, un referente para as seguintes nenas e mulleres, un ídolo para as futuras modelos, o mellor investimento para a compañía de publicidade coa que firmara. Quedaría na memoria de moitos, máis que todos os científicos polos que era posíbel viaxar tan próxima á velocidade da luz, polos que podía sobrevivir a millóns de kilómetros da Terra, sen ter que facer máis que sorrir á cámara. Pagara a pena cambiar un piso compartido por unha nave e unha páxina na historia.
Xustamente hoxe chegaba a última nave en moito tempo. Xa pasara tanto viaxando que automatizara descargar os suministros e enviar os produtos promocionados. Abríu a porta totalmente ensimesmada pola sensación de quen pecha unha etapa, aceptando o último antes de ficar completamente soa, a escuras, mais conxelouse ao ver unha rapaza observándoa. Alí. No espazo. En medio da nada. Unha rapaza. Xusto antes do apagón. Unha nova rapaza. Unha preciosa nova rapaza. Case unha nena. Dentro dela sabía o que significaba: Unha rapaza, un remplazo.
Dirixiuse á pantalla con determinación, non ía aceptar ser relegada sen unha explicación, firmara para moito máis ca isto. Mentres esperaba que os directores se dignasen a collerlle o teléfono, diesccionou á nova criatura: ollos escuros, pel morena e lisa, corpo extremadamente delgado, pelo suave e brillante… non facía falla deseñar un novo modelo con novas cordenadas temporais para velo, eran antagónicas. Foi exactamente iso o que recalcaron os investidores, ademais dos seus pómulos máis altos, o seu abdome e brazos máis delgados e uns beizos máis vermellos. De nada serviron as súplicas: “Poderei cambiarme o pelo, poñerme lentes de contacto… Por favor, este é o traballo da miña vida. Farei máis exercicio, comerei menos, operareime se fai falla...”. Non era xusto. Non podía competir coa idade da rapaza, por moito tempo que levase escapando do tempo, algo sempre a alcanzaba. Non era xusto. E por iso ela tampouco ía selo.
Nun arrebato de ira e frustración, golpeu á nena cun bote do novo xampú da compañía. Estando a intrusa xa inconsciente, atouna á cadeira da nave que a enviaría de volta. Tardou máis do esperado, as poucas calorías que consumira esta semana negábanse a actuar, polo menos locía delgada, pagaba a pena.
Para a súa desgraza, a vinganza non rematou aí, estaba baleira. Necesitaba ser querida pola xente, volver ser a moda, o que todos querían, podía cambiar todo o que quixesen sempre que chegase á fama. Coma as grandes divas da historia, faríase a si mesma.
Buscou unha coitela e comezou a operación estética. “Pómulos máis altos”. Penetrou tanto a meixela co bisturí que rematou curtándose a lingua. “Abdome máis plano”. A liña recta trazada perforou órganos internos. “Brazos máis delgados”. Coa pouca forza que lle quedaba, rachou o seu brazo á metade, rompendo os músculos. Non berrou, non chorou. A dor física non se equiparaba á do rechazo das masas. Nin ao que se tiña ela ao mirarse no espello. Ademais, nunca lle gustara a súa cara sufrindo.
Os seus derradeiros momentos de vida foron aproveitados para pintar de vermello os beizos co seu sangue. Os seus derradeiros pensamentos, en cambio, foron que debía estar delgadísima, guapísima… e que a súa imaxe non debía ter competencia posíbel.
Mentres tanto, na sala de vixiancia do laboratorio, informaron da morte do especímen BRB27. A nova foi recibida con entusiasmo, poderían adiantar o “apagón”. Un dos científicos presionou o acelerador remoto, convertirían á súa modelo en enerxía, non dexarían probas da súa existencia. Polo menos, confirmaría o postulado por Einstein, chegaría á velocidade da luz e chegaría, secretamente, ser o máis semellante a unha estrela.
- Hits: 69